Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΠΑΛΜΕΡ-ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΙΑ ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟΥ


Το Καλλιτεχνικό Σύνολο «Πολύτροπον» (υπεύθυνος: Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος), παρουσιάζει σήμερα Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017 στις 8.30 το βράδυ στην Οικία Κατακουζηνού (Αμαλίας 4, Σύνταγμα), ένα αφιέρωμα στο μουσικό έργο της Εύας Πάλμερ - Σικελιανού. 
Θα παρουσιαστούν έργα της Εύας Πάλμερ – Σικελιανού και του Λεωνίδα Κανάρη. 
Η Εύα Πάλμερ-Σικελιανού (1874-1952), η πρώτη σύζυγος του ποιητή Άγγελου Σικελιανού, ήταν Αμερικανίδα ερευνήτρια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, χορογράφος και ιστορικός του χορού, με σημαντικό έργο στην προαγωγή του ελληνικού χορού, θεάτρου, μουσικής καθώς και της υφαντικής τέχνης. Ήταν και μουσικός και είχε, μάλιστα, μάθει και βυζαντινή μουσική. Μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές συνθέσεις της θα παρουσιαστούν στο αφιέρωμα στην Οικία Κατακουζηνού.
Επίσης, θα παρουσιαστούν τρία τραγούδια του συνθέτη Λεωνίδα Κανάρη, σε ποίηση Άγγελου Σικελιανού, ως αφιέρωμα του συνόλου «Πολύτροπον» στην Εύα Πάλμερ- Σικελιανού. 
Η εκδήλωση πραγματοποιείται, με αφορμή τα 90 χρόνια από τις πρώτες Δελφικές Γιορτές (1927) που διοργάνωσε το ζεύγος Σικελιανού, στην ιστορική Οικία Κατακουζηνού, καθώς ο Άγγελος Σικελιανός συνδεόταν φιλικά με τον Άγγελο και την Λητώ Κατακουζηνού. 
Είναι χαρακτηριστική μια ιδιόχειρη αφιέρωση του ποιητή στο ζεύγος της οικίας:
«Της Κυρίας Λητώς Κατακουζηνού 
και του κυρίου Αγγέλου Κατακουζηνού 
με βαθύ αίσθημα Τιμής και Φιλίας, 
Άγγελος Σικελιανός 
Μάρτης του 1946.»


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 
• Εισήγηση από τον Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλο 
• Χορικά από τον Προμηθέα δεσμώτη του Αισχύλου σε μουσική Εύας Πάλμερ-Σικελιανού και μετάφραση Ι. Ν. Γρυπάρη 
– Πάροδος 
– Πρώτο στάσιμο 
– Μονόλογος Ιούς (σε απόδοση Π. Μουλλά) 
• Τρία τραγούδια σε μουσική Εύας Πάλμερ-Σικελιανού 
Επεξεργασία: Κ. Νικολέας 
– Το εμβατήριο των σκιών / Shadow. Ποίηση: Robert Louis Stevenson 
– Η κούνια / The swing. Ποίηση: Robert Louis Stevenson 
– Το τραγούδι του εαυτού μου. Ποίηση: Walt Whitman και Ψαλμοί του Δαβίδ 
– Η συνάντηση της Εύας Πάλμερ με τον Άγγελο Σικελιανό, από το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Ιερός Πανικός (αφήγηση) 
• Τρία τραγούδια σε μουσική Λεωνίδα Κανάρη. Ποίηση: Άγγελος Σικελιανός 
– Virgo Potens 
– Η ασκήμια (α΄ εκτέλεση) 
– Δελφικός Ύμνος 
Ερμηνεύουν: 
Ιουλίτα Ηλιοπούλου, αφήγηση 
Δάφνη Πανουργιά, τραγούδι 
Ευτυχία Δημητρακοπούλου, φλάουτο και τραγούδι 
Μάριος Καζάς, πιάνο 
Roni Bou Saba, τραγούδι στα αραβικά 
Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος, τραγούδι

Η Εύα Πάλμερ με ενδυμασία γκέισας.

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

Ο ΠΑΤΡΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΟ ΑΜΑΛΦΙ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ


Ο μακαριστός Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος στις 6 Οκτωβρίου 1995, πραγματοποίησε ιδιωτική επίσκεψη στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου στο Αμάλφι της Ιταλίας. 
Στην κρύπτη του Καθεδρικού Ναού της Αμάλφης φυλάσσεται τμήμα των λειψάνων του Πρωτοκλήτου, που μετακομίστηκε εκεί από την Κωνσταντινούπολη, το 1208, μετά την άλωσή της από τους Σταυροφόρους. 
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι αντικείμενο μεγάλου σεβασμού αποτελεί η ελαιώδης ουσία που μαρτυρείται ότι ρέει εκ των λειψάνων (για πρώτη φορά στις 29 Νοεμβρίου 1304) και η οποία αποκαλείται «la Manna di Sant’Andrea» (το μάννα του Αγίου Ανδρέα). 
Η λειψανοθήκη του Αγίου Ανδρέου βρίσκεται θαμμένη κάτω από το ιερό βήμα της κρύπτης του Ναού της Αμάλφης, σε άγνωστο βάθος. Πάνω από αυτό έχει ανοιχτεί φρεάτιο [pozzetto], καλυμμένο από πλάκες αργύρου, από τις οποίες κρέμεται η φιάλη συλλογής του μάννα. 
Στην φωτογραφία που δημοσιεύουμε εδώ, ο μακαριστός Νικόδημος Βαλληνδράς, Μητροπολίτης Πατρών, προσκυνά τον κατά την λατινική παράδοση τάφο του Αποστόλου και δίνει στη συνοδεία του να ασπαστεί τις ασημένιες πλάκες που καλύπτουν το φρεάτιο. 
H φωτογραφία περιέχεται στο φωτογραφικό επίμετρο του βιβλίου του π. ANDREA COLAVOLPE, Amalfi e il suo Apostolo [Η Αμάλφη και ο Απόστολός της], εκδόσεις De Luca, Σαλέρνο 2001. 

Ο Καθεδρικός Ναός του Αποστόλου Ανδρέου στο Αμάλφι 
Από τον εορτασμό της μνήμης του Πρωτοκλήτου στο Αμάλφι της Ιταλίας 

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΣΤΕΠΑ"


Ο Δημήτρης Τριανταφυλλίδης επιμένει …ρωσικά – ευτυχώς! Και με πάθος! – και μας χαρίζει, αισίως, το 8ο τεύχος της Επιθεώρησης Ρωσικού Πολιτισμού «Στέπα» (Χειμώνας 2017), με μια πλούσια, πρωτότυπη και λίαν ενδιαφέρουσα ύλη, η οποία εκτείνεται σε 350 σελίδες! 
Το τεύχος περιλαμβάνει ένα αφιέρωμα στον μεγάλο σκηνοθέτη και διανοούμενο Αντρέι Ταρκόφσκι και κείμενα πολλών ρώσων συγγραφέων σε μετάφραση, σελίδες για ρώσους συγγραφείς και ποιήματα. 
Στο αφιέρωμα στον Ταρκόφσκι περιλαμβάνεται και το ημέτερον «Η μουσική ποιητική του Αντρέι Ταρκόφσκι», το οποίο παρατίθεται στη συνέχεια.

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

ΜΕ ΤΗΝ LA FIESTA ΤΟΥ ISRAEL GALVAN ΣΕ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΜΟΝΠΕΛΙΕ


To 2018 θα μπει για το «Πολύτροπον» δυναμικά, με La fiesta του Israel Galvan. 
Πέμπτη 11 και Παρασκευή 12 Ιανουαρίου στο Theatre de la Ville στο Λουξεμβούργο και 7 Φεβρουαρίου στην Opera Berlioz στο Μονπελιέ της Γαλλίας. 
Byzantine Ensemble Polytropon: Panagiotis Andriopoulos (directeur musical), Roni Bou Saba, Charalampos Kalapanidas, Angelos Bentis, Dimitrios Karadimas. 
Και έπεται συνέχεια… 
La fiesta, λοιπόν, με τον τεράστιο Israel Galvan και τους σπουδαίους συνεργάτες του. Πάση τη κτίσει!
Με την υποστήριξη για το "Πολύτροπον" του Playground της Γιώτας Πεκλάρη. 


Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

ΟΧΙ ΣΤΗΝ «ΘΕΣΜΙΚΗ» ΕΚΚΛΗΣΙΑ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
«Δέν δυνάμεθα ἐπ’ οὐδενί λόγῳ νά δεχθοῦμε ὁποιαδήποτε ὑποβάθμιση ἢ θεσμική ὑποτίμηση τῆς Ἐκκλησίας, στό πλαίσιο εἲτε τῆς ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντάγματος, εἲτε τῆς τροποποιήσεως τῆς κοινῆς νομοθεσίας», διαλαλεί το ψήφισμα Ιερατικής Σύναξης της Μητροπόλεως Πατρών. 
Ουδεμία υποβάθμιση ή θεσμική υποτίμηση της Εκκλησίας θα δεχθούν οι κληρικοί της Πάτρας, διατρανώνουν ρητά και κατηγορηματικά. 
Με αυτή τη λογική, αυτοί οι φέροντες την «αποστολική διαδοχή», μάλλον διαρρηγνύουν κάθε σχέση μαζί της – όπως και όλοι οι κληρικοί που το αυτό φρονούν – καθώς ο Απόστολος Παύλος άλλα λέει στην Α’ προς Κορινθίους Επιστολή του (η συγκεκριμένη περικοπή, μάλιστα, διαβάζεται στην εορτή του Αγίου Ανδρέου): «…λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι.». 
Τι σχέση έχει αυτή η λογική του Αποστόλου Παύλου με την «θεσμική» Εκκλησία την οποία προασπίζονται μετά μένους οι κληρικοί; 
Το Παύλειο πνεύμα διαποτίζει και την προς Διόγνητον Επιστολή (αρχαίο κείμενο της Εκκλησίας). Παραθέτουμε το γνωστό απόσπασμα, γιατί φαίνεται πως το ξεχνάμε: 
«Οι Χριστιανοί δεν ξεχωρίζουν από τους άλλους ανθρώπους στην γλώσσα ομιλίας, ούτε στις συνήθειες. Ούτε κατοικούν σε δικές τους ξεχωριστές πόλεις, ούτε χρησιμοποιούν κάποια γλωσσική διάλεκτο διαφορετική, ούτε ζουν με «περίεργο» τρόπο! Δεν έχουν επινοήσει κάποιο «παράξενο» τρόπο ζωής στηριγμένοι στην ανθρώπινη περιέργεια, ούτε και προΐστανται όπως μερικοί μιας ανθρώπινης διδασκαλίας. Κατοικούν σε ελληνικές ή βαρβαρικές πόλεις, όπως συνέπεσε ο καθένας, και διαβιούν με τις τοπικές συνήθειες και τον τρόπο ενδυμασίας και τροφής του κάθε τόπου ενώ συγχρόνως γίνεται φανερή η θαυμαστή και αξιοπρόσεκτη συμπεριφορά τους. Ζουν στην δική τους ο καθένας πατρίδα αλλά ως πάροικοι. Μετέχουν σε όλα τα κοινά ως πολίτες και υπομένουν τα πάντα, όμως σαν να ήσαν ξένοι. Η ξενιτειά είναι πατρίδα τους και η πατρίδα τους ξενιτειά. Παντρεύονται όπως όλοι και γεννούν παιδιά αλλά δεν τα σκοτώνουν. Γήινοι άνθρωποι είναι αλλά δεν ζουν με ζωώδη τρόπο. Διαβιούν στην γη αλλά έχουν το πολίτευμα στον ουρανό. Υπακούουν στους κρατικούς νόμους αλλά με τον τρόπο ζωής τους ξεπερνούν τους νόμους. Αγαπούν τους πάντες έστω κι αν διώκονται από όλους. Αγνοούνται και κατακρίνονται από πολλούς, φονεύονται αλλά «ζωοποιούνται». Γίνονται φτωχοί από πεποίθηση και «πλουτίζουν» τους άλλους. Στερούνται σχεδόν των πάντων αλλά δίνουν σε όλους. Περιφρονούνται από τους ανθρώπους αλλά γίνεται δόξα γι’ αυτούς η περιφρόνηση. Συκοφαντούνται αλλά δικαιώνονται. Χλευάζονται και αυτοί ευλογούν. Υβρίζονται και τιμούν. Ενώ κάνουν το καλό, τιμωρούνται ως κακοί· όταν όμως τιμωρούνται χαίρουν γιατί έτσι αποκτούν την «ἐν Χριστῷ» ζωή.». 
Το παραπάνω απόσπασμα δίνει απαντήσεις σε πολλά από τα σύγχρονα προβλήματα που αντιμετωπίζει η «Ορθόδοξη Ελλάς», όπως το προσφυγικό, το οικονομικό, το εθνικό κ.ο.κ. 
Δεν μπορεί η Εκκλησία να είναι δέσμια του «θεσμού». Η Εκκλησία υπάρχει πέρα και πάνω από Συντάγματα και νόμους. Δυστυχώς φαίνεται ότι αυτό δεν έχει γίνει συνείδηση στον κλήρο της σημερινής «θεσμικής» Εκκλησίας. 
Φυσικά δεν ζούμε στην εποχή του Παύλου ούτε της προς Διόγνητον Επιστολής και η Εκκλησία έχει υπάρξει για αιώνες «κρατικός» θεσμός (Βυζάντιο) και για δύο περίπου αιώνες στο νέο ελληνικό κράτος. 
Όμως, στην εποχή της μετανεωτερικότητας το να δηλώνει η Εκκλησία ότι δεν πρόκειται να δεχθεί καμία «θεσμική υποτίμηση», είναι τουλάχιστον κωμικό. 
Οι περισσότεροι των εν Ελλάδι εκκλησιαστικών μας ταγών, διαλαλούν καθημερινά ότι «η Εκκλησία διώκεται», ότι «η παγκοσμιοποίηση θέλει να μας ισοπεδώσει» και άλλα παρόμοια. 
Αν αυτό συμβαίνει – γιατί το επ’ εμοί δεν το βλέπω, κι ας ολοφύρονται οι πολλοί για το αντίθετο – τότε πάλι θα πρέπει να μας εκφράζει η προς Διόγνητον Επιστολή: «Από την στέρηση των αναγκαίων η ψυχή γίνεται καλύτερη και οι Χριστιανοί διωκόμενοι πολλαπλασιάζονται. Σ' αυτήν την αποστολή τους έταξε ο Θεός και δεν είναι σωστό να την αποφεύγουν.» 
Ο Θεός, δηλ., δεν μας έταξε σε μια «καλοπέραση», σε μια κοινωνία όπου οι χριστιανοί θα προστατεύονται απολύτως και θα είναι βολεμένοι. Μας είπε ξεκάθαρα: «ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν». Και όταν μιλάμε για «διωγμούς» δεν εννοούμε, φυσικά, αυτούς που επικαλούνται οι εν Ελλάδι κληρικοί, οι οποίοι απολαμβάνουν ουκ ολίγων προνομίων ακόμα…

Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017

Ο ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΒΑΛΛΗΝΔΡΑΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΝΕΥΡΩΣΗ

Σταύρος Καϊάφας
Η αναδρομή στην ιστορία μας είναι λίαν απαραίτητος. Επίσης, ο πολιτισμός καθώς και η χριστιανική και η οικογενειακή αγωγή επιβάλλουν να φερόμαστε κατά τρόπο πολιτισμένο. Αυτός, όμως, ο πολιτισμός λείπει από ανθρώπους και όπως αναφέρεται στο Λευιτικό ιγ 12-13 «αλλά είναι όλως λεπρός από κεφαλής έως ποδών». Εννοεί αυτούς, που όπως λέει το Ευαγγέλιο, δίνουν στον λαό «λίθον αντί άρτου και όφιν αντί ιχθύος» (Ματθ. ζ 9-10). 
Αυτούς που με την αφόρητη σωματική δυστυχία τους στερούνται πνευματικότητος και ανωτέρων αισθημάτων. Αυτούς, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από θεωρητικά κηρύγματα, πλούσια αμβωνομανία και εντέλει καφενολογική θεολογία. Αυτοί είναι που απαξίωσαν τον Μακαριστό Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Αγίων Πάντων Γέροντα Σάββα, που ποτέ στη Μονή όπου ηγουμένευσε δεν επέτρεψε εκθέσεις, ούτε διαφημιστικά φυλλάδια για το μοναστήρι. Γιατί, όπως έλεγε, «αυτά αργυρολογούνε τα αγνά αισθήματα του λαού». Ας είναι αιωνία του η μνήμη, που στις 27/11 κλείνει τα οκτώ έτη από την κοίμησή του. 
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Νικόδημος Βαλληνδράς υπήρξε αγλάϊσμα για την πόλη της Πάτρας, την πόλη της “Belle Epoque”, η οποία είχε και έχει μουσική παράδοση τόσο στην βυζαντινή όσο και στην ευρωπαϊκή μουσική. Ο μακαριστός Νικόδημος στο ψάλσιμό του ήταν μία μελίρρυτη λύρα, δεν ήταν κακόφωνη γκάϊντα. Το κήρυγμά του χειρουργικής ακρίβειας, τίποτα το περιττό. Δεν έβγαινε συχνά στην τηλεόραση σαν τηλεοπτική περσόνα. Γιατί αυτός ο άνδρας δεν είχε θρησκευτική νεύρωση. Οι ιερές ακολουθίες, που τελούσε, είχαν κάτι το μυσταγωγικό. Δεν σου θύμιζαν θεατρική παράσταση. Το ανδροπρεπές ανάστημά του και εν γένει η αστική του ευγένεια πρόδιδαν το είναι του. Γι’ αυτό το λόγο από τους συναδέλφους του είχε ονομαστεί ο «πρίγκιπας των Επισκόπων». Δεν τον χαρακτήριζε η επίδειξη, η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός. Ο μακαριστός μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος Φιλιππίδης και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, ο οποίος είχε καταδικασθεί ερήμην εις θάνατο από το έκτακτο στρατοδικείο της Άγκυρας λόγω της εθνικής του δράσεως, στην ιδιόγραφη διαθήκη του στις 10 Ιουλίου 1943 ετίμησε τον τότε Αρχιδιάκονό του Νικόδημο Βαλληνδρά αφήνοντάς του επίχρυσο μικρό Ευαγγέλιο Ρωσικής τέχνης. 
Ο μακαριστός Νικόδημος συχνά πυκνά επισκεπτόταν τον γέροντα Σάββα στην Ιερά Μονή Αγίων Πάντων στο Βελιμάχι Τριταίας και οι δύο άνδρες συνομιλούσαν και συνέτρωγαν σαν δύο φίλοι. Δεν του επέτρεπε να του φιλήσει το χέρι ο Παπά Σάββας! Περίμενε να καθίσει πρώτα ο παπά Σάββας και έπειτα αυτός! Ο μακαριστός Μητροπολίτης Νικόδημος ήταν βλέπετε Αστός. Δεν ήταν από τραχύ φυσικό περιβάλλον. Κλείνοντας σας παραθέτω ένα απόφθεγμα του Αγίου Γρηγορίου του θεολόγου, ο οποίος στον επικήδειο λόγο του για τον Μέγα Βασίλειο είχε πει: «Διάδοχος θα βρεθεί, αντικαταστάτης ποτέ». 

ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΑΣ ΣΤΑ ΤΡΙΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ (ΒΙΝΤΕΟ)


Παραθέτουμε το βίντεο της εκδήλωσης τιμής και μνήμης για τον αείμνηστο Λυκούργο Αγγελόπουλο (1941-2014), Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, ιδρυτή και χοράρχη της "Ελληνικής Βυζαντινής Χορωδίας" και Πρωτοψάλτη – επί σειρά ετών – στον Ι. Ναό Αγίας Ειρήνης Αιόλου, που πραγματοποιήσαμε την Πέμπτη 18 Μαΐου 2017, στην Μουσική Βιβλιοθήκη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. 
Ήταν η ημέρα κατά την οποία συμπληρώθηκαν ακριβώς τρία χρόνια από την εκδημία του. 
Η εκδήλωση διοργανώθηκε από το “Καλλιτεχνικό Σύνολο Πολύτροπον” (υπεύθυνος: Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος) και περιλάμβανε οπτικοακουστικό υλικό από το αρχείο της Σωτηρίας Αδάμ (συνθέτις –μουσικολόγος) και της Στέλλας Αρκέντη (σκηνοθέτης – παραγωγός), οι οποίες είχαν συνεργαστεί με τον Λυκούργο Αγγελόπουλο για την παραγωγή συνολικά εννέα εκπομπών που μεταδόθηκαν από τον «Τηλεοπτικό Σταθμό της Βουλής» και αφορούσαν στο σημαντικό έργο του.
Από το αρχείο του Παναγιώτη Ανδριόπουλου, προβλήθηκε ένα απόσπασμα από την μεγάλη συναυλία που πραγματοποίησε η Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία στην Πάτρα το 2006, στο πλαίσιο του θεσμού «Πάτρα – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2006», μετά από πρόσκληση του Θάνου Μικρούτσικου. Στην συναυλία αυτή η ΕΛ.ΒΥ.Χ. ερμήνευσε έργα των δύο μεγάλων της Βυζαντινής μουσικής, του Ρωμανού του Μελωδού και του Ιωάννη Κουκουζέλη. 
Ο Λιβανέζος Roni Bou Saba, θεολόγος, φιλόλογος και μαθητής για ένα διάστημα του Λυκούργου Αγγελόπουλου, αναφέρθηκε στην απήχηση του έργου του στον Λίβανο. Διαβάστε την ομιλία του εδώ

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017

Η ΑΠΗΧΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΥΣΤΟΛΗ ΠΕΡΙΑΓΩΓΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΕΝ ΠΑΤΡΑΙΣ


Το κείμενό μας "Ρεκόρ περιαγωγής λειψάνων στην πόλη του Πρωτοκλήτου" αναδημοσιεύθηκε σε πατρινά sites, όπως:
- thebest, με τίτλο «Ο Μητροπολίτης φέρνει και άλλα λείψανα, έτσι για να υπάρχει μία κίνηση…»
- patrasevents, με τίτλο: "Πατρινό ρεκόρ, η περιαγωγή τόσων λειψάνων μέσα σε ένα μήνα εντός και εκτός πόλης"  
- skaipatras, με τίτλο: "Απαράδεκτη περιαγωγή λειψάνων στην πόλη του Πρωτοκλήτου". 
Αναδημοσιεύω εδώ μερικά ενδιαφέροντα σχόλια και τις σχετικές απαντήσεις μου από την ανάρτηση στο thebest. 
Μίας "κυρίας" Μαρίας Παππά, η οποία ...εξαφανίστηκε άμα τη εμφανίσει της...
Του κληρικού της Μητροπόλεως Πατρών Σωτήριου Μανωλόπουλου
Των Αλέξανδρου Σήρα και Νικόλαου Νίκου.
Προς προβληματισμόν...


Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

ΡΕΚΟΡ ΠΕΡΙΑΓΩΓΗΣ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ

Η Κάρα του Πρωτοκλήτου στην πρώτη λειψανοθήκη της, όπως ήλθε από τη Ρώμη το 1964. 

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Στις αρχές Νοεμβρίου λείψανα του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου (αποτμήματα των δακτύλων) μεταφέρθηκαν από την Πάτρα όπου βρίσκονται, στον Ιερό Ναό του Αποστόλου, στο Πλατύ Λευκωσίας. Η μεταφορά αυτή έγινε – όπως γράφτηκε - κατόπιν αιτήματος του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου και του Επισκόπου Καρπασίας Χριστοφόρου με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 150 ετών από τα Εγκαίνια του Καθολικού της Ι. Μονής του Αποστόλου Ανδρέου στην κατεχόμενη Καρπασία. Την μεταφορά έκανε ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος, ο οποίος συμμετείχε και σε σχετικές λατρευτικές και άλλες εκδηλώσεις. 
Στις 16 Νοεμβρίου ο Πατρών Χρυσόστομος υποδέχθηκε λείψανο του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ από την Ιερά Μονή Ντιβέγιεβο της Ρωσίας, στον Ι. Ναό του Πολιούχου των Πατρών Αποστόλου Ανδρέου. Η έλευση του ιερού λειψάνου του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ κατέστη δυνατή χάρη στην συμβολή του Ιδρύματος Άγιος Απόστολος Ανδρέας της Μόσχας. 
Στην Κάτω Αχαΐα και στον Ναό του Τιμίου Σταυρού θα φτάσει για δυόμιση ώρες – όπως ανακοινώθηκε - η Τίμια Ζώνη της Παναγίας το Σάββατο 25 Νοεμβρίου στις 11 το πρωί, από το Άγιον Όρος. Το ιερό κειμήλιο θα φέρει ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, Εφραίμ και η επίσημη υποδοχή θα γίνει έξω από τον Ναό του Προδρόμου, από τον Μητροπολίτη Πατρών Χρυσόστομο και τις Αρχές του τόπου (Χρειάζεται κι ένας Εφραίμ για γαρνιτούρα…). 
Το Σάββατο 25/11 το απόγευμα ο Πατρών Χρυσόστομος θα υποδεχθεί στο Ναό του Αγίου Ανδρέου λείψανα διαφόρων Αγίων για την εορτή των Αχαιών Αγίων, ενώ την Κυριακή 26/11 θα αναχωρήσει το λείψανο του αγίου Σεραφείμ Σάρωφ. 
Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα …Πατρινό – τουλάχιστον – ρεκόρ! Η περιαγωγή τόσων λειψάνων μέσα σε ένα μήνα εντός και εκτός Πατρών. 
Προφανώς αυτός είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο Σεβασμιώτατος τον εορτασμό του Πολιούχου της Πάτρας. 
Οι Πατρινοί ένα λείψανο γνωρίζαμε. Την Κάρα του Πρωτοκλήτου, που επέστρεψε από τη Ρώμη το 1964. Από το 1980 έχουμε και τμήματα του Σταυρού του μαρτυρίου, που ήλθαν από τη Μασσαλία. Για αποτμήματα δακτύλων του Αποστόλου δεν είχαμε ακούσει ποτέ. Έστω... 
Οι εκτός Πατρών έρχονταν στην Πάτρα για να προσκυνήσουν την Κάρα και τον Σταυρό του Πρωτοκλήτου. Τώρα καλούνται οι εντός και οι εκτός να προσκυνήσουν και άλλα λείψανα που φέρνει ο Μητροπολίτης στο πλαίσιο των «Πρωτοκλητείων», έτσι για να υπάρχει μία κίνηση… 
Γνωρίζω ότι αυτά που γράφω δεν θα συγκινήσουν κανέναν. Αντιθέτως θα προκαλέσουν και την οργή κάποιων εναντίον μου. Μου είναι αδιάφορο. Ως πατρινός και ως θεολόγος καταγγέλλω αυτή την πρακτική που δεν έχει καμία σχέση ούτε με την πατρινή παράδοση ούτε βέβαια με την εκκλησιαστική. 
Τόσο η πατρινή όσο και η εκκλησιαστική θέλουν ως τα μόνα λείψανα τιμής αυτά του Πρωτοκλήτου. 
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν δεν διανοήθηκε κάποιος να φέρει και άλλα για να γίνει …ντόρος, όπως θα ‘λεγε κι ο αείμνηστος ιστορικός της πόλης Κώστας Τριανταφύλλου. 
Τα λείψανα των αγίων δεν υπάρχουν για να …στολίζουν τις τελετές μας. Δεν υπάρχουν για να τα περιφέρουμε αενάως τήδε κακείσε, με διάφορες προφάσεις κάθε φορά. 
Υπάρχουν για να απόκεινται όπου κείνται και για να μας μεταφέρουν το μήνυμα της κοινής Αναστάσεως εν τη εσχάτη ημέρα. Δε νομίζω ότι πάει κάποιου ο νους του σ’ αυτό το γεγονός, μεταφέροντας ιερά λείψανα από δω κι από κει. 
Όπως έχουμε ξαναπεί επανειλημμένως η όλη ιστορία της μεταφοράς και περιαγωγής ιερών κειμηλίων στις μέρες μας, αποκαλύπτει μια Εκκλησία γυμνή πνευματικότητος. Δυστυχώς, η συνάντηση με το λείψανο του αγίου - όπως γίνεται σήμερα - αποκλείει την συνάντηση με το μυστήριο…

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΥΡΟΥΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΗ ΚΟΥΝΑΔΗ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου  
Ήταν πραγματικά μια μουσική ποιητική βραδιά δυνατή συγκινησιακά. 
«Χρόνια σαν τα φτερά». Ένα ξεχωριστό πρόγραμμα αφιερωμένο στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη, απολαύσαμε την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017 στο Ίδρυμα Β&Μ Θεοχαράκη. 
Ο στοχαστικός λόγος του ποιητή γεμάτος ιστορικές μνήμες και έναν ιδιαίτερο αφηγηματικό λυρισμό, συνδυάστηκε με την μουσική του Αργύρη Κουνάδη («Σχέδια για ένα Καλοκαίρι) και του Γιώργου Κουρουπού («Δεκαέξι Χάικου», «Το φύλλο της λεύκας»). 
Ερμήνευσαν με τέχνη και με πάθος η Μάιρα Μηλολιδάκη (τραγούδι), ο Τίτος Γουβέλης (πιάνο) και η Ιουλίτα Ηλιοπούλου (απαγγελία). 
Ένα πρόγραμμα απ’ αυτά τα εξαιρετικά που στήνει χρόνια τώρα η Ιουλίτα Ηλιοπούλου. Οι επιλογές ποίησης και μουσικής είναι πάντοτε καίριες και ουσιαστικές. 
Παρών και ο συνθέτης Γιώργος Κουρουπός, ο οποίος στο τέλος ζήτησε από το κοινό να τιμήσει με ένα χειροκρότημα τον άλλο συνθέτη του προγράμματος, τον σπουδαίο Αργύρη Κουνάδη, ο οποίος πέθανε σαν σήμερα πριν έξι χρόνια στο Φράϊμπουργκ (22 Νοεμβρίου 2011). Ας σημειωθεί ότι γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1924.


Στην βραδιά η Μάιρα Μηλολιδάκη και οΤίτος Γουβέλης ερμήνευσαν τα «Σχέδια για ένα καλοκαίρι» του Κουνάδη, ένα έργο βασισμένο σε 5 ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη, έργο για φωνή και πιάνο γραμμένο το 1949-50. Περιλαμβάνει τα ποιήματα: «Επιτύμβιο», «Άνθη της πέτρας», «Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές», «Επιφάνια, 1937» και «Raven». Το «Επιτύμβιο» επαναλαμβάνεται στο τέλος ως επίλογος του έργου. Το έργο …διασώθηκε από τον ίδιο τον συνθέτη, δηλ. δεν το αποκήρυξε όπως έκανε με άλλα έργα της περιόδου 1949-1957. Ένα έργο που χαρακτηρίζεται από μια μοντέρνα μουσική τεχνοτροπία βυζαντινής αυστηρότητας, η οποία δίνει έμφαση στον μελοποιημένο λόγο και το δραματικό στοιχείο. Το ίδιο – και περισσότερο - θα λέγαμε για τα "Πέντε τραγούδια σε ποίηση Κωνσταντίνου Καβάφη". 
Ο Γιώργος Κουρουπός είναι ο συνθέτης που συνυπήρξε με τον Αργύρη Κουνάδη και τον ερμήνευσε κιόλας, στον δίσκο 
Αργύρης Κουνάδης - Γιώργος Κουρουπός 
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΠΙΑΝΟ 
Ποίηση: Κ.Π. Καβάφης, Γιώργος Σεφέρης, Federico Garcia Lorca 


Ο Κουρουπός στο πιάνο και ο Σακκάς στο τραγούδι, ερμηνεύουν στον δίσκο αυτό τα δύο παραπάνω έργα του Αργύρη Κουνάδη (σε ποίηση Σεφέρη και Καβάφη) και το έργο του Κουρουπού «Οκτώ Τραγούδια σε ποίηση Λόρκα» (ελληνική απόδοση των στίχων από τον ποιητή Ανδρέα Αγγελάκη). Τα τρία αυτά έργα ηχογραφήθηκαν το 1988 για λογαριασμό του Αετοπούλειου Ιδρύματος με τη χορηγία της ΕΡΤ και κυκλοφόρησαν μόνο σε βινύλιο. Μέρη των έργων αυτών σε νεότερη ψηφιακή ηχογράφηση με τους ίδιους συντελεστές περιλαμβάνονται στο δίσκο «Λόγος Μουσικός» (2002), από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. 
Επίσης, το απαιτητικό έργο του Κουρουπού «Δεκαέξι Χαϊκού» σε ποίηση του Γιώργου Σεφέρη από το «Τετράδιο Γυμνασμάτων», που ακούστηκε τη βραδιά της 16ης Νοεμβρίου στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, έχει ηχογραφηθεί από την Μάτα Κατσούλη (τραγούδι) και τη Νέλλη Σεμιτέκολο (πιάνο) και συμπεριλαμβάνεται στον ψηφιακό δίσκο «Ο Γιώργος Κουρουπός μελοποιεί Ελύτη, Εμπειρίκο, Σεφέρη – Η ωραία μας άγνωστη» (παραγωγή: Θάνος Μικρούτσικος, MINOS - ΕΜΙ 1998).


Η βραδιά μελοποιημένου Σεφέρη στο Ίδρυμα Θεοχαράκη είναι μια δουλειά που θα πρέπει να παρουσιαστεί πάλιν και πολλάκις, εδώ και παντού! Συνθέτες σαν τον Κουνάδη και τον Κουρουπό ακονίζουν την ευαισθησία μας και αναδεικνύουν έτι μάλλον τον ποιητικό λόγο.
Στη συνέχεια αναρτούμε και το πλήρες πρόγραμμα της εκδήλωσης.


Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2017

ΜΝΗΜΗ ΒΑΣΙΛΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ / Δέκα χρόνια από το θάνατό του


Δέκα χρόνια από το θάνατο του Βασίλη Φωτόπουλου φέτος (1934-2007). 
Παραθέτω ένα αυτοβιογραφικό του για περαιτέρω αναζήτηση της προσωπικότητας και του έργου του.
Εκπροσωπεί την άλλη Ελλάδα, αυτή των ονείρων μας... Ας τον ακούσουμε. 
Αυτοβιογραφικό σημείωμα από τον Βασίλη Φωτόπουλο 
Γεννήθηκα στην Καλαμάτα το 1934. Ο πατέρας μου, ένας άντρας σιωπηλός και απόμακρος, λάτρευε τη μάνα μου, όμορφη και ζωντανή γυναίκα. Αυτόν τον έλεγαν Δημήτρη, εκείνη Αγγελική. 
Μ’ αγαπούσανε κι ό,τι η εποχή νόμιζε σωστό για την ανατροφή ενός παιδιού, το ’χα. Γιατί μικρός ήμουνα φιλάσθενος, δεν μ’ έστειλαν σχολείο. Είχα δάσκαλο στο σπίτι. Τον Παπαδόπουλο, τον αδερφό της Τιμοκλείας. Αυτός πρόσεξε πως ασταμάτητα μουτζούρωνα τα πάντα κι έπεισε τον πατέρα μου να μου πάρει δάσκαλο ζωγραφικής, το Βαγγέλη το Δράκο. 
Παιδιά δεν υπήρχαν στη γειτονιά μας. Δεν έμαθα να παίζω. Όλο διάβαζα ή όλο ζωγράφιζα ή καθόμουνα σε μια πολυθρόνα που ’χα στο δωμάτιό μου, κουνιστή, βιεννέζικη, κι αναπολούσα ώρες.
Οι γονείς της μάνας μου μένανε μαζί μας. Ο Βασίλης και η Αικατερίνη. Ήταν όμορφοι άνθρωποι, συντηρούσαν τις καλύτερες παραδόσεις. Στη μεσσηνιακή γη είχαμε παντού συγγενείς. Μόνο η μάνα μου είχε 51 πρώτα ξαδέρφια. Ο πατέρας μου ίσως περισσότερα. Αγαπούσαμε ιδιαίτερα τους Καλογεροπουλαίους από το Σχοινόλακα και τους Κουντούρηδες από το Μαυρομάτι Ιθώμης. Στα σπίτια τους περνούσαμε μήνες, ιδιαίτερα στους τελευταίους. 
Το Μαυρομάτι είναι κτισμένο πάνω στην αρχαία Μεσσήνη. Αυτός ο τόπος με σημάδεψε βαθιά και πάντα με συνοδεύει. Τα σπίτια είναι κτισμένα με τις αρχαίες πέτρες. Τ’ αμπέλια φύτρωναν στις κερκίδες του αρχαίου Θεάτρου και του βουλευτηρίου. Η δέστρα του γαϊδάρου μας ήταν ο χάλκινος κορμός του ανδριάντα ενός ρωμαίου έπαρχου κι η βρύση του χωριού, η Καλλιρρόη, από το ίδιο στόμιο αφήνει το νερό της όσες χιλιάδες χρόνια έχουμε ιστορία και πριν. 
Στο τεράστιο μονολιθικό πάνω πρέκι της αρκαδικής πύλης του αρχαίου κάστρου καθόμαστε να πάρουμε το πρωινό μας. Λίγο πιο κει, στα θεμέλια του ναού του Δία, οι παππούδες μας είχανε κτίσει μοναστήρι στ’ όνομα της Παναγίας. 
Βασίλης Φωτόπουλος
Η τόσο έντονα δηλούμενη συνέχεια ζωής στον τόπο, η ροή του νερού και οι ίδιες λατρείες μ’ έκαναν να νιώθω πως είμαι ένας από τους κρίκους μιας σειράς ανθρώπων. Από μικρό παιδί, ασυνείδητα τότε, παραμέριζα το μικρό εγώ και εντασσόμουνα στο ανθρώπινο όλο. 
Ο πόλεμος του ’40 μας βρήκε στο Γιαννιτσά. Ο πατέρας μου, επιστρατευμένος από το Μεταξά ως μηχανικός, βρισκόταν εκεί για τα έργα που του ’χαν αναθέσει και μας είχε πάρει μαζί του. Γυρίσαμε με το τρένο στην Καλαμάτα. Σε λίγο το μέτωπο κατέρρευσε. Την Κατοχή την περάσαμε στα χωριά.
Ήμουνα δέκα χρονών, όταν γεννήθηκε ο Διονύσης. Είχα αδελφό. Τον αγάπησα. Τον αγαπώ πάντα πολύ. 
Ο Εμφύλιος σκότωσε τον πατέρα μου, σκότωσε τον δάσκαλό μου, έντεκα πρώτα ξαδέρφια της μάνας μου, τον άντρας της αδερφής της που μ’ είχε βαφτίσει. Οι δρόμοι γέμισαν νεκρούς φίλους. Φοβήθηκα τον απαίδευτο άνθρωπο. Έγινα μόνος. Το σπίτι διαλύθηκε οικονομικά. Ο Δράκος συνέχισε να μου μαθαίνει την τέχνη. Η ζωγραφική ήτανε το καταφύγιό μου και το μοναστήρι του Βουλκάνου ο κρυψώνας μου. 
Όποτε δεν είχα μαθήματα, γιατί είχα πάει πια στο γυμνάσιο, ανέβαινα στο Βουλκάνο. Η γαλήνη του χώρου, η καλοσύνη των γερόντων με ηρεμούσαν. Άρχισα να σκέφτομαι. Στ’ άδυτα των ιερών διέκρινα τις αρχαίες χειρονομίες, μάθαινα τη σημασία των συμβόλων, της σκευής, την επίδραση των χρωμάτων, του σωστού φωτισμού, της μελωδίας που συνοδεύει την παράσταση που αιώνια τελείται εκφράζοντας την αγωνία του ανθρώπου για την ταυτότητά του. 
Έτσι συνειδητοποίησα την ιερότητα της θεατρικής πράξης. 
Ο μητροπολίτης Χρυσόστομος Δασκαλάκης με υπομονή μας εξηγούσε τη σημαντική του τυπικού, τη σημασία της λεπτομέρειας, την επίδραση του ύφους του λειτουργικού-δρώντος προσώπου- ηθοποιού στο λαό-θεατή. Ήτανε ο πρώτος θεατρικός μας δάσκαλος. Στο σχολείο ήμουνα κακός, πολύ κακός μαθητής. Αντίθετα η ζωγραφική μου ωρίμαζε. Δεκατεσσάρων χρονών άρχισα να πουλάω. Όλοι βέβαια πίστευαν πως αυτό θα περάσει. Όταν τελείωσα το γυμνάσιο, ο δεσπότης ήθελε να με στείλει στη Χάλκη κι η μάνα μου να με διορίσει στη Τράπεζα Κωστοπούλου. Εγώ δήλωσα πως θα συνεχίσω τη ζωγραφική. Η μάνα μου λιποθύμησε, ο δεσπότης δεν μου ξανάπε καλημέρα. 
Βρέθηκα στην Αθήνα χωρίς καμία βοήθεια. Κάποια σχέδια για τα Κυνηγετικά Νέα, κάποια μεροκάματα από το βάψιμο σκηνικών στου Μπουρνέλη και βασικά το κουβάλημα καφασιών στη λαχαναγορά τα πρωινά, μας δίνανε τα λίγα που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Ήτανε δύσκολη η ζωή και γινόταν πιο δύσκολη, γιατί στην Αθήνα είχα πια τις ευκαιρίες να πληροφορούμαι το μέγεθος της ζωγραφικής σαν τέχνη. 
Οι εκθέσεις των μεγάλων, τα βιβλία όριζαν ένα μέγεθος που στην Καλαμάτα δεν το ’χα διακρίνει. 
Σε μια φάση απελπισμένος έκαψα τη δουλειά μου και πήγα να δουλέψω σε μια οικοδομή στη Νέα Σμύρνη. Ο μαστρο-Γιώργος, ο εργολάβος, μου ’δωσε να γκρεμίσω έναν τοίχο. Κοπάναγα μ’ ενθουσιασμό όλη μέρα. Το βράδυ είχα το δεξί μου χέρι τουμπανιασμένο και 39 πυρετό. Δεν προσπάθησα ποτέ πια να λιποτακτήσω. 


Το 1958, ο Κωστής Μπαστιάς, που ’δε τη δουλειά μου και του άρεσε, θέλησε να κάνει ένα άνοιγμα στους νέους. Είχε μόλις αναλάβει τη Λυρική Σκηνή. Παρά τις πολλές αντιξοότητες, μου ανέθεσε τη Σέρβα Πατρόνα, του Περγκολέζι. Τα σκηνικά άρεσαν. Ακολούθησαν και άλλα έργα. Η Τζοκόντα, ο Φάουστ, η Κασσιανή, η Άλκηστη. Είχαν επιτυχία. Εμένα μ’ έτρωγε πως δεν ήξερα τη δουλειά από μέσα κι έφυγα. Πήγα στην Ευρώπη. Στο Μιλάνο, στο Σάλτσμπουργκ, στο Μόναχο, στο Λονδίνο. Μεγάλα θέατρα, καλοί δάσκαλοι, άλλες οπτικές. Όταν γύρισα στην Αθήνα έκανα την Όμορφη Πόλη του Θεοδωράκη. Το ’να έργο ακολούθησε το άλλο. 
Τότε η Ελλάδα νικούσε τα μαθηματικά. Έντονες στιγμές γεμάτες προσπάθεια για δημιουργία. Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη ξεσήκωνε, τα Παιδιά του Χατζιδάκι τα τραγούδαγε όλη η γη. Ο Κούνδουρος έπαιρνε το αρκουδάκι στο Βερολίνο κι η Παξινού με τον Μάνο τα Όσκαρ τους στο Λος Άντζελες. Η Στέλλα της Μελίνας και του Κακογιάννη αναστάτωνε τις Κάννες, που ο Μόραλης τις είχε φτιάξει Ελλάδα. 
Ο Σεφέρης έπαιρνε το Νόμπελ, ο Κουν ανέβαζε τις ανεπανάληπτες Όρνιθες και η ζωγραφική του Τσαρούχη κρεμότανε στα σπίτια. Κάθε βιβλίο, κάθε ποιητική συλλογή, κάθε παράσταση συζητιόταν, αποτελούσε γεγονός. Μπαίναμε στο θέατρο, πετάγαμε τα παπούτσια μας, ξεχνάγαμε τον κόσμο και βγαίναμε μετά από μέρες, αφού είχε πάει πρεμιέρα, γεμάτοι. 
Τότε έκανα πολλά έργα. Τον Ιούλιο Καίσαρα με τον Κατράκη και τον Κούρκουλο, το Ξυπόλητη στο Πάρκο με τη γλυκειά Λαμπέτη, τον Καραγκιόζη στη Βουλή με τον Κωνσταντίνου και το Βουτσά, την Σούζυ Βογκ με την Αλίκη, τη Γειτονιά των Αγγέλων με την Καρέζη και τον Νίκο τον Κούρκουλο και άλλα πολλά, που δεν τα θυμάμαι. 
Έκανα και το Αμέρικα-Αμέρικα του Καζάν, το Ζορμπά του Κακογιάννη. Και οι δύο δουλειές πήρανε όσκαρ σκηνογραφίας κι έτσι βρέθηκα στην Αμερική. Η Νέα Υόρκη με κράτησε εννιά χρόνια. Είναι η Ρώμη. Αυτοκρατορική, αυθάδικη, με τις άκρες του πλούτου και της φτώχειας, τις απίθανες συλλογές έργων τέχνης και τις μεγαλύτερες εκθέσεις των μεγάλων της σύγχρονης μα και περασμένης ζωγραφικής. Σε παιδεύει χωρίς έλεος. 
Ήτανε ζωντανό το κίνημα των παιδιών των λουλουδιών όταν έφτασα. Τα νιάτα στο κέντρο του κόσμου θέλανε έναν όμορφο κόσμο να φτιάξουν και μέσα σ’ αυτόν να ζήσουν. Τους διέλυσαν. Όταν έφυγα ο φόβος πλανιότανε και η βία πάνω στην πόλη. 
Είχα γυρίσει κάποιες ταινίες, μια απ’ αυτές με τον Κόπολα, κι είχα ντύσει μερικές παραστάσεις. Σκηνοθέτησα και μια ταινία, το δικό μου Ορέστη, που αφορμή της ήτανε τα παιδιά των λουλουδιών.
Οι συνταγματάρχες είχαν αποσυρθεί, όταν γύρισα στην πατρίδα. Όλοι πιστεύαμε πως θα συνεχίζαμε από ’κει που ’χαμε μείνει. Αποδείχθηκε πως επτά χρόνια ήταν πολλά. Τίποτα δεν ήταν το ίδιο. 

Ο Διονύσης είχε αγοράσει ένα σπίτι στις Μηλιές του Πηλίου. Μου το παραχώρησε και πήγα εκεί. Το χωριό είναι πανέμορφο κι έχει πολύ καλούς ανθρώπους. Με βοήθησαν να ξαναβρεθώ στον τόπο μου.
Κάναμε μαζί με τον αδερφό μου την Όπερα της Πεντάρας. Σκηνοθέτης ο Ζυλ Ντάσσεν. Η Μελίνα με το Νίκο τον Κούρκουλο είχαν τους πρώτους ρόλους. Ήταν μια καλή παράσταση. Ακολούθησαν πολλά έργα. 
Απ’ αυτά θυμάμαι το Σχολείο Εραστών με τον Γιώργο Μιχαηλίδη, τον Καζανόβα του Ρώμα με τον Νίκο Δημόπουλο, την Πρόσκληση του Τσιγκηρόπουλου με τον Βολανάκη, το Λευκό Γάμο με τον Γιώργο Λαζάνη, την Πάπισσα με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο, το Ληρ με τον Μινωτή, την Εξορία του Παύλου Ματέσι, τη Θυσία του Αβραάμ πάλι με τον Μινωτή. 
Κάπου όμως το θέατρο μου φαινόταν αλλιώτικο. Έπαψε να με γεμίζει. Το γύρω με πίεζε. Προβληματιζόμουνα και προβληματίζομαι. Ήθελα να κάνω κάτι. Η ζωγραφική παραμόνευε. Η γραφή της ίσως με βοήθαγε να εκφραστώ. 
Δεν μ’ ένοιαζε η τεχνική. Δεν ήθελα να λύσω αισθητικά προβλήματα ούτε να κατακτήσω μια θέση ανάμεσα στους μεγάλους. Αλλά να πω πως νοιώθω τούτη την ώρα, την άσκημη ώρα. Ανοίξαμε τρύπες στον ουρανό. Η θάλασσα πεθαίνει, τα δελφίνια αυτοκτονούν, τα είδη των ζώων χάνονται το ένα μετά το άλλο, τα δάση ξεραίνονται ή γίνονται χαρτοπολτός. Οι πόλεις είναι ακατοίκητες, από τα πεντέμιση δισεκατομμύρια ανθρώπους μόνο τα τετρακόσια έχουν φαΐ. Οι πόροι του πλανήτη έγιναν όπλα και οι νέοι μένουν άνεργοι, ανενεργοί, απελπισμένοι, δεν τολμούν να χαρούν ούτε την ερωτική σμίξη. 
Επιλέγουν στον ίλιγγο της ταχύτητας, τα ναρκωτικά, τη βία ή την αυτοκτονία τη λύση, ενώ τους περιτριγυρίζουν ράκη από ξεσκισμένες σημαίες μιας παρανοϊκής γενιάς, της δικής μου γενιάς. 
Αυτές οι γυμνές, απροστάτευτες φιγούρες, που δεν χωράνε στο πλαίσιό τους και κοιτάνε απορημένες το μέγεθος της ανοησίας μας, είναι η δική μου κατάθεση τύψης απέναντί τους. Ζωγραφική σοφή και ωραία, για να καλύψετε το κενό πάνω από τον καναπέ σας, έχετε. 
Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε τον Νοέμβριο του 1991 για τον κατάλογο της έκθεσης έργων μου στο Μουσείο του Ίωνα Βορρέ στην Παιανία. Είναι αυτονόητο πως ένα βιογραφικό δεν ξαναγράφεται κι ούτε δυστυχώς αλλάζει όσο κι αν το θέλουμε. 
Το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι πως από τότε μέχρι σήμερα ο περίγυρος γίνεται όλο και πιο πιεστικός, οι αλλαγές συντελούνται με πρωτόγνωρη ταχύτητα, το άτομο πιέζεται να μπει σε φόρμες που καταργούν την προσωπικότητα. Μόνη ελπίδα οι νέοι που όσο κι αν προσπαθούμε να τους βάλουμε σε καλούπια, αυτοί αντιστέκονται, κραυγάζουν, καταστρέφουν, προκειμένου να μην υποταχτούν σε αποδεδειγμένα αποτυχημένες νοοτροπίες. 


Έχοντας εμείς ευτελίσει κάθε θεσμό, κάθε όραμα και ιδέα, πετύχαμε να τους ελευθερώσουμε από τις δομές υποταγής που συνθέσαμε για να δημιουργήσουμε ένα «ποίμνιο» υπάκουο. Υπάρχει σ’ αυτή την αντίσταση ελπίδα για όλους μας. Δεν είναι από κείνες τις επαναστάσεις που ζηλεύουν απλά τον πλούτο των υλικών αγαθών. Θέλουν να μάθουν, θέλουν να γίνουν ικανοί, θέλουν να ’ναι ελεύθεροι από τις ματεριαλιστικές ανάγκες, για να μπορούν να σκεφτούν και να βρουν τον εαυτό τους. 
Μακάρι.

Το εξώφυλλο τόμου για τον Βασίλη Φωτόπουλο
που εκδόθηκε το 2007 από το Μουσείο Μπενάκη

Η έκδοση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της έκθεσης «Το Βυζάντιο του Βασίλη Φωτόπουλου», η οποία οργανώθηκε στο Μουσείο Μπενάκη (04/12/07 - 27/01/08). Στις σελίδες της γίνεται αναφορά στη δημιουργική πορεία του Βασίλη Φωτόπουλου, στο θέατρο, τον κινηματογράφο και τη ζωγραφική, καθώς και στην ιδιαίτερη ενασχόλησή του με θρησκευτικά θέματα, όπως ο σχεδιασμός εκκλησιαστικών αντικειμένων. 
Την πλούσια εικονογραφημένη αυτή έκδοση προλογίζει ο Διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, Άγγελος Δεληβορριάς, ενώ συγχρόνως παρουσιάζεται μια επιλογή από συνεντεύξεις που ο καλλιτέχνης είχε παραχωρήσει σε Έλληνες δημοσιογράφους. 
Την επιμέλεια του βιβλίου έχει ο Διονύσης Φωτόπουλος. 
Η πραγματοποίηση της έκδοσης οφείλεται στη γενναιοδωρία των αγαπημένων φίλων του καλλιτέχνη Ντίνου και Ελένης Μαρτίνου.
Δείτε και τις σχετικές αναρτήσεις:

ΤΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ "ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ" ΑΠΟ ΤΟΝ "ΑΡΤΟ ΖΩΗΣ"


Τα τελευταία επτά χρόνια, χάρη στην ακατάβλητη εργατικότητα και μεθοδικότητα του Σταύρου Ζουμπουλάκη, πραγματοποιούνται στην Αθήνα, περί το τέλος Νοεμβρίου, τα περίφημα φιλοσοφικοθεολογικά – ας τα πούμε έτσι - συνέδρια του ιδρύματος «Άρτος Ζωής», που δίνει έμφαση στις Βιβλικές Σπουδές. 
Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, ως πρόεδρος του Άρτου Ζωής, καταφέρνει κάθε χρόνο να μας δίνει τα πρακτικά του προηγούμενου συνεδρίου, τα οποία επιμελείται στην κυριολεξία. 
Οι εργασίες του συνεδρίου του εβδόμου – κατά σειρά – συνεδρίου διεξήχθησαν την Παρασκευή 25 και το Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016 στην Αίθουσα Λόγου της Στοάς του Βιβλίου και το θέμα ήταν η Αγάπη. Δείτε εδώ την σχετική ανάρτησή μας. 
Στα χέρια μας, τώρα, κρατάμε τα πρακτικά αυτού του Συνεδρίου, αφού ο Σταύρος Ζουμπουλάκης είναι απολύτως συνεπής στο ραντεβού του! Στις καίριες και ουσιαστικές εισηγήσεις που περιλαμβάνονται στον τόμο διερευνώνται σημαντικές όψεις του …πολύπαθου ζητήματος της αγάπης. Γιατί η αγάπη στον εκκλησιαστικό χώρο σήμερα εξαντλείται σε μια φτηνή και ανέξοδη ρητορεία ή σε λιγωτικούς ψυχολογισμούς, χωρίς αντίκρισμα. 
Η αγάπη είναι χωρίς καμία αμφιβολία μια βιβλική, ιουδαιοχριστιανική ιδέα. Το Ισλάμ την παρέλαβε από τη Βίβλο. Το σημαντικό με την αγάπη είναι βεβαίως να την πράττεις, έχει ωστόσο μεγάλη πνευματική σημασία, ενάντια στον γενικευμένο καθημερινό μηδενισμό, και να κάνουμε λόγο για αυτήν, να προσπαθούμε να την εννοήσουμε. Τα ερωτήματα είναι πολλά: πόσο αξεχώριστες είναι η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη για τον συνάνθρωπο; Αποκλείεται να υπάρχει η μία χωρίς την άλλη; Η αγάπη προϋποθέτει την πίστη; Η αγάπη για τους εχθρούς των συνοπτικών Ευαγγελίων και η αγάπη προς αλλήλους του τέταρτου Ευαγγελίου είναι το ίδιο; Η αγάπη για τους εχθρούς, η οποία αρνείται και την ίδια την αυτοσυντήρηση και φτάνει μέχρι τη θυσία, μήπως είναι τελικά μια ηθική πρόταση που κινδυνεύει να μένει παντοτινά απραγματοποίητη; Τι σχέση έχει η αγάπη με συγγενείς προς αυτήν ιδέες, αξίες ή συναισθήματα, τόσο του προχριστιανικού και εξωχριστιανικού κόσμου (έρως, φιλία) όσο και του χριστιανικού (έλεος, φιλανθρωπία); Τέλος, είναι δυνατή η μετάφραση της αγάπης σε συλλογική κοινωνικοπολιτική πράξη ή πρέπει, επί ποινή αυτοακυρώσεώς της, να μένει πάντα στα διαπροσωπικά όρια; 
Το θέμα του φετινού, όγδοου κατά σειρά, συνεδρίου του Άρτου Ζωής είναι "Ο Λούθηρος και η Μεταρρύθμιση. Ιστορία, θεολογία, πολιτική". Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 24 και το Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017, στην Αίθουσα Λόγου, στη Στοά του Βιβλίου (Αρσάκειο Μέγαρο, Πεσμαζόγλου 5 &Σταδίου). 
Ακολουθεί το πλήρες πρόγραμμα του Συνεδρίου.

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1917 ΑΠΟ ΤΗΝ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ"


Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017 
Αίθουσα ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20), στις 7 μ.μ. 
«Ρωσικὴ Ἐπανάσταση 1917. Ἰδεολογικὲς ζυμώσεις ποὺ ὁδήγησαν σ’ αὐτήν, ἡ ρωσικὴ διανόηση καὶ ἡ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ματιὰ τοῦ Νικολάου Μπερντιάγιεφ.» 
Μὲ τὸ παραπάνω θέμα ὀργανώνουν ἐκδήλωση-συζήτηση ἡ ἐφημερίδα "Χριστιανικὴ καὶ τὸ περιοδικὸ "Στέπα". 
Ὁμιλητές: 
-Δημήτρης Μπαλτᾶς, συγγραφέας καὶ μεταφραστής, σύμβουλος ἔκδοσης τοῦ περιοδικοῦ «Στέπα»: Ἰδεολογικὰ ρεύματα καὶ πολιτικὴ δράση στὴν προεπαναστατικὴ Ρωσία (1825-1916) 
-Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, δημοσιογράφος καὶ μεταφραστής, ἐκδότης τοῦ περιοδικοῦ «Στέπα»: Ἡ τριλογία τῆς ρωσικῆς ἐπανάστασης: Ζητήματα ἰδεαλισμοῦ, Σταθμοί, Ἐκ βαθέων. 
-Κώστας Καμαριάρης, συγγραφέας, πρώην Ἀντιπρόεδρος καὶ μέλος τοῦ Π.Γ. τοῦ Κινήματος τῆς Χριστιανικῆς Δημοκρατίας: Ἐλευθερία καὶ μέλλον στὴ σκέψη τοῦ Νικολάου Μπερντιάγιεφ. Χριστιανοὶ καὶ Κομμουνιστὲς τὸν 20ὸ αἰώνα, 
Συντονίζει ὁ Γιάννης Ζερβός, Πρόεδρος τῆς «Χριστιανικῆς Δημοκρατίας». 
Εἴσοδος ἐλεύθερη


Το Ημερολόγιο τσέπης 2018 της «Χριστιανικής» είναι αφιερωμένο στο Νικόλαο (Νικολάϊ) Μπερντιάγιεφ (1874 - 1948) που θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Ρώσους λογίους και στοχαστές του 20ού αιώνα. Με εισαγωγικό σημείωμα, συνοπτικό βιογραφικό και αποσπάσματα κειμένων του μεγάλου Ρώσου ορθόδοξου φιλόσοφου, πολλά από τα οποία είναι άγνωστα στην Ελλάδα.
Ένα από αυτά επιγράφεται: "Αντιχριστιανικός ο αντισημιτισμός". Ο Νικόλαος Μπερντιάγιεφ καταγγέλλει δημόσια τον φυλετισμό (ρατσισμό) τις παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Πρόκειται για απόσπασμα από ένα συγκλονιστικό κείμενο του Μπερντιάγιεφ, σε μετάφραση Δημήτρη Μπαλτά, το οποίο δημοσιεύτηκε ολόκληρο εδώ στην Ιδιωτική Οδό και στο περιοδικό Σύναξη τ. 132, 2014).

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017

Ο ΦΩΤΗΣ ΚΑΦΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΝΔΡΥΛΛΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Ο αείμνηστος Φώτης Καφάτος με τον ιδρυτή της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης μακαριστό
Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίο, σε Συνέδριο Βιοηθικής στην Ο.Α.Κ. 

Αλέξανδρος Κ. Παπαδερός
Συνιδρυτής και πρ. Διευθυντής της Ο.Α.Κ.
Τον πολυφίλητο συνοδοιπόρο της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης ΦΩΤΗ ΚΑΦΑΤΟ προπέμπουμε στο έλεος και στην αγάπη του Θεού με συνοχή καρδίας και βαθύτατη ευγνωμοσύνη. Ανήκει στους γενναιόψυχους Κρήτες και στους επιστήμονες διεθνούς κύρους, οι οποίοι βοήθησαν στην εδραίωση της Ακαδημίας μας ως προνομιακού τόπου για διάλογο και στοχασμό για τα θαυμαστά και τα επίφοβα της κατάδυσης του ανθρώπου στα ενδότερα του μικρόκοσμου. Το Ίδρυμά μας τον τίμησε με την ανώτατη διάκριση που απονέμει, εκείνη του ΕΤΑΙΡΟΥ της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης. Στην ευχαριστήρια αντιφώνησή του είπε τότε μεταξύ άλλων ο Φώτης: 
«Τα λίγα λόγια που θα πω, θα μου επιτρέψετε να τα αφιερώσω στη μητέρα μου, που παρευρίσκεται, και στη μνήμη του πατέρα μου. Όσα θα πω αποτελούν προσωπική μαρτυρία, που έρχεται στο μυαλό, καθώς αισθάνομαι την είσοδο στην Ακαδημία αυτή ως επιστροφή στο σπίτι μου. Γιατί διαβλέπω κάτι το κοινό ανάμεσα στο έργο της Ακαδημίας και στις επιδιώξεις της προσωπικής και επιστημονικής μου ζωής. Κάτι το κοινό ανάμεσα στην Ακαδημία, στο Πανεπιστήμιο, στο Ερευνητικό Κέντρο Κρήτης... 
(Αφού αναφέρθηκε στην πορεία της Βιοτεχνολογίας και σε προβλήματα σχέσεων κοινωνίας και επιστήμης στην Ελλάδα, ολοκλήρωσε την εμπνευσμένη ομιλία του με τις ακόλουθες επισημάνσεις):
«Η κοινωνία μας βρίσκεται σε βαθύτατη σύγχυση, καθώς αντιλαμβάνεται και επιδιώκει τη δημοκρατικότητα ως ισοπέδωση προς τα κάτω. Χαρακτηρίζεται από ένα κυνηγητό της εξουσίας και όχι της δημιουργικότητας. Μέσα σ’ αυτή τη μαύρη εικόνα πρέπει να κρατήσουμε ψηλά την ελπίδα. Πρέπει να προφυλάξουμε τα τρυφερά βλαστάρια. Όταν ο πατέρας μου αγωνιζόταν για την αναδάσωση της Κρήτης, έβαζε φράκτες γύρω από τα δενδρύλλια που φύτευε. Έτσι κι εμείς πρέπει να βάλουμε φράχτες γύρω από τα φυτώρια της ποιότητας στην κοινωνική μας ζωή. Η Ορθόδοξος Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο Κρήτης, το Ερευνητικό Κέντρο Κρήτης είναι Ιδρύματα, που αποτελούν σήμερα πολύτιμες ελπίδες για το μέλλον του τόπου. Γιατί δημιουργούν, γιατί αντιστέκονται στην κοινωνική ερήμωση. Πρέπει να τα προφυλάξουμε!» 


Σημείωση Ιδιωτικής Οδού:
Ο Φώτης Καφάτος (1940-2017) υπήρξε διακεκριμένος, διεθνής έλληνας βιολόγος. 
Το 1969 έγινε ο νεαρότερος τακτικός καθηγητής θετικών επιστημών του Χάρβαρντ. Διατηρώντας την θέση του καθηγητού στο Χάρβαρντ (ως το 1994), ο Φώτης Καφάτος εργάστηκε για 10 χρόνια (1972-1982) ως καθηγητής στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, θέτοντας τις βάσεις για την ανάπτυξη της Μοριακής Βιολογίας στη χώρα μας.Το 1982 εξελέγη τακτικός καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Πρωτοστάτησε στην δημιουργία τόσο του Πανεπιστημίου όσο και του Ινστιτούτου Μοριακής Βιολογίας και Βιοτεχνολογίας (ΙΜΒΒ) το οποίο διηύθυνε μέχρι το 1993, οπότε και ανέλαβε Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Εργαστηρίου Μοριακής Βιολογίας στη Χαϊλδεβέργη, θέση που διατήρησε για δύο θητείες συμβάλλοντας στην ανανέωση και επέκτασή του. Το 2005, αποδέχθηκε τη θέση του καθηγητή στο Imperial College του Λονδίνου, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας, του οποίου υπήρξε και ο πρώτος πρόεδρος. Το ερευνητικό έργο του ήταν πολυσχιδές. Πρωταγωνίστησε στην επαναστατική εποχή της μοριακής βιολογίας όταν οι ερευνητές ανέπτυσσαν τις τεχνολογίες του ανασυνδυασμένου DNA, ενώ στη συνέχεια έστρεψε το ενδιαφέρον του στη μελέτη της ελονοσίας.

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

"Κάποια μάνα αναστενάζει..." του Τσιτσάνη με την Φλέρυ και τον Μάνο


Ένα μικρό αριστούργημα που δεν συμπεριλήφθηκε στα "Λειτουργικά" του Μάνου Χατζιδάκι και της Φλέρυς Νταντωνάκη, αλλά το ...διέσωσε το διαδίκτυο. 
"Κάποια μάνα αναστενάζει..." του Βασίλη Τσιτσάνη, αγαπημένου του Μάνου Χατζιδάκι. 
Με τον ίδιο τον Χατζιδάκι στο πιάνο και την Φλέρυ ιέρεια! 
Από τις θρυλικές ...δοκιμές στη Νέα Υόρκη, εκεί γύρω στο 1970.

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΣΤΕΠΑ" ΚΑΙ ΤΟ "ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ"


ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ (1918-2008) 
Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017, 7.30 μ.μ. 
Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (Αίθουσα Αντώνη Τρίτση) 
Ομιλητές: 
- π. Πέτρος Μινώπετρος 
- Δημήτρης Μπαλτάς 
- Δημήτρης Τριανταφυλλίδης 
- Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος 
Artwork: Ιωάννης - Πορφύριος Καποδίστριας
Διοργάνωση: Περιοδικό ΣΤΕΠΑ 
Καλλιτεχνικό Σύνολο ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ
Η εκδήλωση πραγματοποιείται την ημέρα που συμπληρώνονται 99 χρόνια από την γέννηση του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν (11 Δεκεμβρίου 1918) και ως προανάκρουσμα για το επί θύραις Έτος Σολζενίτσιν, που θα είναι το 2018, καθώς συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννησή του και 10 από το θάνατό του (3 Αυγούστου 2008). 


Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

ΕΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟ 2018 ΓΙΑ ΤΗΝ "ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΔΟ"


Νικόδημος Βαλληνδράς σήμαινε σοβαρότητα. Μέτρο. Διακριτικότητα. 
Ούτε έξαλλοι λόγοι, ούτε λαϊκισμοί, ούτε κολακείες του ποιμνίου.
Σήμαινε φιλάνθρωπη διάθεση χωρίς κορώνες. Έτσι απλά. 
Εννιά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την εκδημία του. 
Η «Ιδιωτική Οδός» τίμησε την επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννησή του (1915), πριν τρία χρόνια (2015) και τώρα αφιερώνει το επερχόμενο 2018 και πάλι στη μνήμη του, με αφορμή την συμπλήρωση 10 χρόνων από το θάνατό του. 
Παραθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία μας που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014 το βράδυ, στην αίθουσα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών, με θέμα τις ηχογραφήσεις Εκκλησιαστικής μουσικής του μακαριστού Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου Βαλληνδρά (1915-2008), οι οποίες έχουν εκδοθεί από το Κέντρον Ερευνών και Εκδόσεων του Μανόλη Χατζηγιακουμή.

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΕΦΕΡΗ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΘΕΟΧΑΡΑΚΗ


Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017, 20:30 στο Ίδρυμα Β&Μ Θεοχαράκη
«Χρόνια σαν τα φτερά»
Ένα πρόγραμμα αφιερωμένο στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη. 
 Ένα πρόγραμμα αφιερωμένο στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη. Ο στοχαστικός λόγος του ποιητή γεμάτος ιστορικές μνήμες και έναν ιδιαίτερο αφηγηματικό λυρισμό, συνδυάζεται με την μουσική του Αργύρη Κουνάδη («Σχέδια για ένα Καλοκαίρι) και του Γιώργου Κουρουπού («Δεκαέξι Χάικου», «Το φύλλο της λεύκας»). 
Τραγούδι: Μάιρα Μηλολιδάκη 
Πιάνο: Τίτος Γουβέλης 
Απαγγελία: Ιουλίτα Ηλιοπούλου

Related Posts with Thumbnails