ΠΟΛΙΤΕΣ ΖΩΓΡΑΦΟΙ – 144
ΡΕΝΑ ΔΟΤΣΟΥ
ὑπὸ
Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
Ἡ Ρένα Δότσου (τὸ γέν. Μανδαλοπούλου) εἶναι μία ἁγιογράφος καὶ ζωγράφος τῆς Πόλης μας. Γεννήθηκε ἐδῶ τὸ 1952. Εἶναι κόρη τοῦ ἁγιογράφου Θ. Μανδαλόπουλου. Σπούδασε στὸ Ἰωακείμιο καὶ εἶχε καθηγήτρια τεχνικῶν τὴν Α. Κινατζίογλου-Καλενδέρη. Μετὰ πῆρε μαθήματα ἀπὸ τὸν ζωγράφο καὶ σκηνογράφο Β. Ἡγουμενίδη (Igum) καὶ τὴν Ἀκαδημία Ὡραίων Τεχνῶν τῆς Πόλης μας.
Ἐξετέλεσε κοσμικὰ καὶ θρησκευτικὰ ἔργα. Τὰ πρῶτα θεματικὰ διακρίνονται σὲ πορτραῖτα, γυμνὰ τοπία, θαλασσογραφίες, νεκρὲς φύσεις (φροῦτα καὶ λουλούδια), συμβολικὰ καὶ ἰδέες. Τεχνικὰ εἶναι λάδια, τέμπερες, σινικὴ μελάνη, ὑαλογραφίες καὶ μερικὰ γλυπτά. Τὰ δεύτερα εἶναι τοιχογραφίες καὶ φορητὲς εἰκόνες.
Κοσμικὰ ἔργα της βρίσκονται σὲ Πνευματικὰ Κέντρα τῶν Ἀθηνῶν, τὸ Ὑπουργεῖο Ὑγείας καὶ Πρόνοιας, τὸ Μουσεῖο τῆς Μάνης, σὲ ἰδιώτας τῶν Ἀθηνῶν, Ἰσπανίας, Ἀμερικῆς, Ἀργεντινῆς, Αὐστραλίας καὶ στὴν κατοχή της.
Τὰ δὲ θρησκευτικά, στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου Ἐγρήκαπου, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸν Ταξιάρχη καὶ τὴν Παναγία Παλαιοῦ Φαλήρου, τὴ Σταύρωση τῆς Δροσιᾶς, σὲ ναοὺς τῆς Κρήτης, Βουλγαρίας, Ἰταλίας, Ἀμερικῆς καὶ σὲ ἰδιωτικὰ παρεκκλήσια, ὅπως τοῦ Ἁγ. Θεοδώρου Ὡρωποῦ καὶ Ἁγ. Νικολάου Σαντορίνης.
Ἐργάσθηκε ὡς βοηθὸς σκηνογράφος κοντὰ στὸν Β. Ἡγουμενίδη στὸ Σύλλογο Πέρα Κλοὺπ τῶν Κωνσταντινουπολιτῶν, τὸ θέατρο Karaca τῆς Πόλης καὶ τὸ Βεάκειο θέατρο τῶν Ἀθηνῶν. Διεκόσμησε ἐξώφυλλα βιβλίων.
Ἐξέθεσε ἀτομικὰ στὴν Πόλη (1977), Ἀθήνα (1985, 1986, 1989, 1992, 1994, 1998, 1999) καὶ ὁμαδικὰ στὴν Ἀθήνα (1977, 1979, 1980, 1981, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2009), τὴν Πάτμο (2009), τὴν Ἰθάκη (2009) κ.ἄ.
Εἶναι μέλος μερικῶν Ἑταιρειῶν καὶ Συλλόγων. Πῆρε ὁρισμένες διακρίσεις καὶ παρουσιάσθηκε στὰ ΜΜΕ.
Στὰ κοσμικά της ἔργα ἀκολουθεῖ τὴν τεχνοτροπία τοῦ ρεαλισμοῦ, τῆς ἀκαδημαϊκῆς ζωγραφικῆς, τοῦ ἐμπρεσσιονισμοῦ, ἐξπρεσσιονισμοῦ καὶ τοῦ σουρρεαλισμοῦ, ἐνῶ στὰ θρησκευτικὰ μιὰ λαϊκίζουσα νεοβυζαντινὴ τεχνοτροπία, μὲ ἐπιδράσεις ἐνίοτε ἀναγεννησιακές. Ἡ τεχνική της διακρίνεται ἀπὸ μιὰ ελευθερία τοῦ χρωστήρα. Πάντως τὰ ἔργα της ἀπὸ ἀξιολογικὴ ἄποψη ποικίλλουν, καίτοι τὰ γυμνὰ συμπλέγματά της μὲ ἄλογα κ.ἄ. εἶναι ἐνδιαφέροντα.
Μὲ τὸ ἔργο της ἀσχολήθηκαν οἱ Κ. Ι. Βαλαβάνης, Α. Καλούμενος, Λ. Κεφάλα, Α. Λαδογιάννης, Λ. Μαλέσκου, Κ. Παγουροπούλου, Γ. Παπαδόπουλος, Α. Φοντούλη, Τ. Χαρλαυτῆς, Δ. Κ., Σ. Ζ., κ.ἄ.
Ὁ γράφων εὐχαριστεῖ καὶ ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ τὴν Ρ. Δότσου γιὰ τὰ στοιχεῖα ποὺ τοῦ ἔδωσε τὴν 15.9.1986 καὶ 10.1.2010.
Ἐξετέλεσε κοσμικὰ καὶ θρησκευτικὰ ἔργα. Τὰ πρῶτα θεματικὰ διακρίνονται σὲ πορτραῖτα, γυμνὰ τοπία, θαλασσογραφίες, νεκρὲς φύσεις (φροῦτα καὶ λουλούδια), συμβολικὰ καὶ ἰδέες. Τεχνικὰ εἶναι λάδια, τέμπερες, σινικὴ μελάνη, ὑαλογραφίες καὶ μερικὰ γλυπτά. Τὰ δεύτερα εἶναι τοιχογραφίες καὶ φορητὲς εἰκόνες.
Κοσμικὰ ἔργα της βρίσκονται σὲ Πνευματικὰ Κέντρα τῶν Ἀθηνῶν, τὸ Ὑπουργεῖο Ὑγείας καὶ Πρόνοιας, τὸ Μουσεῖο τῆς Μάνης, σὲ ἰδιώτας τῶν Ἀθηνῶν, Ἰσπανίας, Ἀμερικῆς, Ἀργεντινῆς, Αὐστραλίας καὶ στὴν κατοχή της.
Τὰ δὲ θρησκευτικά, στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου Ἐγρήκαπου, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὸν Ταξιάρχη καὶ τὴν Παναγία Παλαιοῦ Φαλήρου, τὴ Σταύρωση τῆς Δροσιᾶς, σὲ ναοὺς τῆς Κρήτης, Βουλγαρίας, Ἰταλίας, Ἀμερικῆς καὶ σὲ ἰδιωτικὰ παρεκκλήσια, ὅπως τοῦ Ἁγ. Θεοδώρου Ὡρωποῦ καὶ Ἁγ. Νικολάου Σαντορίνης.
Ἐργάσθηκε ὡς βοηθὸς σκηνογράφος κοντὰ στὸν Β. Ἡγουμενίδη στὸ Σύλλογο Πέρα Κλοὺπ τῶν Κωνσταντινουπολιτῶν, τὸ θέατρο Karaca τῆς Πόλης καὶ τὸ Βεάκειο θέατρο τῶν Ἀθηνῶν. Διεκόσμησε ἐξώφυλλα βιβλίων.
Ἐξέθεσε ἀτομικὰ στὴν Πόλη (1977), Ἀθήνα (1985, 1986, 1989, 1992, 1994, 1998, 1999) καὶ ὁμαδικὰ στὴν Ἀθήνα (1977, 1979, 1980, 1981, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2009), τὴν Πάτμο (2009), τὴν Ἰθάκη (2009) κ.ἄ.
Εἶναι μέλος μερικῶν Ἑταιρειῶν καὶ Συλλόγων. Πῆρε ὁρισμένες διακρίσεις καὶ παρουσιάσθηκε στὰ ΜΜΕ.
Στὰ κοσμικά της ἔργα ἀκολουθεῖ τὴν τεχνοτροπία τοῦ ρεαλισμοῦ, τῆς ἀκαδημαϊκῆς ζωγραφικῆς, τοῦ ἐμπρεσσιονισμοῦ, ἐξπρεσσιονισμοῦ καὶ τοῦ σουρρεαλισμοῦ, ἐνῶ στὰ θρησκευτικὰ μιὰ λαϊκίζουσα νεοβυζαντινὴ τεχνοτροπία, μὲ ἐπιδράσεις ἐνίοτε ἀναγεννησιακές. Ἡ τεχνική της διακρίνεται ἀπὸ μιὰ ελευθερία τοῦ χρωστήρα. Πάντως τὰ ἔργα της ἀπὸ ἀξιολογικὴ ἄποψη ποικίλλουν, καίτοι τὰ γυμνὰ συμπλέγματά της μὲ ἄλογα κ.ἄ. εἶναι ἐνδιαφέροντα.
Μὲ τὸ ἔργο της ἀσχολήθηκαν οἱ Κ. Ι. Βαλαβάνης, Α. Καλούμενος, Λ. Κεφάλα, Α. Λαδογιάννης, Λ. Μαλέσκου, Κ. Παγουροπούλου, Γ. Παπαδόπουλος, Α. Φοντούλη, Τ. Χαρλαυτῆς, Δ. Κ., Σ. Ζ., κ.ἄ.
Ὁ γράφων εὐχαριστεῖ καὶ ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ τὴν Ρ. Δότσου γιὰ τὰ στοιχεῖα ποὺ τοῦ ἔδωσε τὴν 15.9.1986 καὶ 10.1.2010.
Aπογευματινή Κωνσταντινουπόλεως 20.4.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου